«Προσευχή της δασκάλας»

(Gabriela Mistral,) «Κύριε! Εσύ που δίδαξες, συγχώρα με που διδάσκω· που φέρω το όνομα της δασκάλας, που Εσύ έφερες όταν ήσουν στη Γη. Δώσε μου την μοναδική αγάπη για το σχολειό μου· που ούτε το κάψιμο της ομορφιάς να είναι ικανό να κλέψει την τρυφεράδα μου απ’ όλες τις στιγμές. Δάσκαλε, κάνε ακατάπαυστο τον ενθουσιασμό …

Είμαι καλά να λες..

Είμαι καλά να λες.. Κι ας απομακρύνονται τα όνειρά σου. Κι ας γκρεμίστηκαν έτσι απρόβλεπτα τα πρότυπά σου. Κι ας φαίνονται κάποιες στιγμές όλα αδιέξοδα.. Κι ας σου κόβεται η ανάσα από τον πόνο. Να ξυπνήσεις ένα πρωί σε άλλη ζωή δεν γίνεται. Γι’αυτό προσπάθησε να ομορφύνεις όσο γίνεται αυτή που έχεις.. Η ζωή μας …

Μάτια που είσαστε για μένα θάλασσες υπομονής

Κι αν τα μάτια σου δεν κλαίνε έχουν τρόπο και μου λένε για τον πόνο που πονούν. Μ’ ένα βλέμμα λυπημένο πρωινό συννεφιασμένο για την άνοιξη ρωτούν. Με κοιτάζουν μου μιλούν και απορούν αχ τα μάτια σου, για τα όνειρα που κάναμε ρωτούνε αχ τα μάτια σου. Μάτια παραπονεμένα μάτια που είσαστε για μένα θάλασσες …