Να ευχαριστείς·
αυτό είναι το πρώτο χρέος της ψυχής.
Γιατί κάθε χέρι που άπλωσε κάποτε
να σε σηκώσει από τη πτώση,
κάθε βλέμμα που φώτισε τον δρόμο σου
σαν μικρή λυχνία μέσα στη νύχτα,
είναι δώρα πολύτιμα,
ευεργεσίες που πρέπει να μένουν
χαραγμένες στην καρδιά
ακόμα κι αν τώρα προχωράμε χωριστά.
Δεν ξεχνιέται το φως
επειδή ήρθε αργότερα η σκιά.
Δεν ακυρώνεται η ευεργεσία
επειδή μετέπειτα μια συμπεριφορά σε τραυμάτισε.
Ευγνωμοσύνη σημαίνει
να αναγνωρίζεις το νερό που σε δρόσισε
ακόμη κι αν η πηγή ξεράθηκε,
να θυμάσαι το άγγιγμα που θεράπευσε
ακόμη κι αν το χέρι πια δεν σε αγκαλιάζει.
Γιατί η ευγνωμοσύνη
είναι μεγαλείο ψυχής·
ενώ η αχαριστία
είναι μικρότητα που μαραίνει τον άνθρωπο.
Κι αν απομακρυνθούμε,
κι αν οι δρόμοι χωρίσουν,
κι αν πληγωθώ,
θα θυμάμαι πάντα:
πως εκείνη η συμβουλή με βοήθησε,
πώς εκείνα τα μάτια, μου γλύκαναν την ψυχή
κι εκείνη η στιγμή, μου έδωσε ζωή.
Αυτό είναι το αληθινό χρέος:
να μη φανώ ποτέ αγνώμων
στα δώρα που με έπλασαν.
Να ευγνωμονείς σημαίνει
να βλέπεις ολόκληρη την ιστορία,
και το φως και το σκοτάδι.
Να μην απαξιώνεις το καλό που σου έγινε
επειδή πικράθηκες από το μετά.
Δεν ακυρώνεται μια αγκαλιά
επειδή η τελευταία λέξη ήταν σκληρή.
Δεν διαγράφονται τα χαμόγελα
επειδή έμεινε στο τέλος ένα δάκρυ.
Είναι ευγνωμοσύνη να θυμάσαι
ότι υπήρξαν μέρες που άνθισες
δίπλα σε έναν άνθρωπο,
ότι περπάτησες χέρι με χέρι,
ότι γεύτηκες χαρές που αλλιώς
δεν θα είχες γνωρίσει,
ότι ένιωσες αποδοχή και αγάπη
και ειρήνευσες χωρίς αγωνίες και φόβους.
Η αχαριστία στις σχέσεις
είναι να πετάς όλα τα καλά
γιατί ήρθε η ώρα της απογοήτευσης·
να λες πως «τίποτα δεν άξιζε»
επειδή πόνεσες στο τέλος.
Αυτό είναι αδικία,
όχι μόνο στον άλλον
μα και σε σένα τον ίδιο,
που σβήνεις τα πιο όμορφα χρώματα
της ίδιας της ζωής σου.
Γιατί τελικά μια σχέση
δεν μετριέται μόνο στο τέλος,
μα σε όσα πρόσφερε στη διαδρομή.
Κι όποιος αγαπά με αληθινή καρδιά
δεν θα γίνει ποτέ αγνώμων,
ακόμη κι αν πληγωθεί…
Υ.Γ.: Σε μια σχέση δεν υπήρχαν μόνο αγκάθια,
υπήρχε και το άνθος.
Μην ξεχνάς το άνθος…
π. Παύλος Παπαδόπουλος FB
Μελισσούλες 