Βρέχει σιγά και μια – μια αργοπέφτοντας στο δρόμο της βροχής οι στάλες,σέρνουν και ρίχνουν στου πλακόστρωτου τα βούρκα όλες της ζωής τις ζάλες.
Κι είναι η κάθε στάλα άγιο δάκρυ κάποιας
ψυχούλας πονεμένης, πούρχεται περ’ απ’ τον
απόκοσμο, ξέπλυμα της ζωής της περασμένης.
Και μοιάζ’ η κάθε στάλα μ’ άγιο βάλσαμο κάθε
καρδιάς πούναι θλιμμένη, κάθε καρδιάς όπου τη
λύτρωση σ’ ουράνιους κόσμους νάβρη περιμένει.
Γ. Βερiτης
Μελισσούλες 