ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ..

Ζούμε σε μια εποχή που το να είσαι ο εαυτός σου δεν αρκεί…
Πρέπει κάθε μέρα να μασκαρεύεσαι τη μάσκα της εποχής μας,
και να κινείσαι όπως προστάζουν οι καιροί.

Να μιλάς με λέξεις συγκεκριμένες,
κούφιες,
με αερολογίες που σκορπούν στους πέντε ανέμους,
και το μόνο που αφήνουν είναι ένα κενό.

Μα πως φτάσαμε εδώ;
Και τι πήραμε μαζί μας για το δρόμο;
Και σου είπα, μην αποφεύγεις τις ψιχάλες,
θα είναι καλή παρηγοριά στη διαδρομή.
Εσύ όμως, ήθελες να σε στεγνώνει ο ήλιος,
δεν άντεχες,
και να που τελικά άρχισες να συρρικνώνεσαι.

Κρύβει ένα μυστήριο η συννεφιά,
δεν ξέρεις τι θα φέρει.
Μόνο το κρύο σε υποψιάζει
και φέρνει πιο κοντά τους ανθρώπους,
γύρω από μια σόμπα,
ένα τζάκι,
ενα τσούρμο χαμόγελα.

Έτσι ζούμε λοιπόν…
Με αναμνήσεις άλλων εποχών.
Γυρίζουμε λίγο πίσω το κεφάλι
και ρίχνουμε κλεφτές ματιές σε ένα χθες,
που φαίνεται πιο γεμάτο από το σήμερα.
Παίρνουμε δύναμη από ραγισμένες θύμησες
για να φτιάξουμε ένα αύριο ολόκληρο.

Άραγε εάν εμείς ζούσαμε σαν άνθρωποι του σήμερα σε αυτό το χθες,
θα είμασταν ευτυχισμένοι;

(lakwnikos)