Ένας Ινδός Ιεραπόστολος, που τον έλεγαν Σαντού, διέσχιζε κάποτε τις παγωμένες εκτάσεις του Θιβέτ κηρύττοντας το Ευαγγέλιο στους ειδωλολάτρες και τους ιθαγενείς.
Είχε μάλιστα μαζί του κάποιον συνοδηγό.
Το κρύο μια μέρα ήταν τόσο ανυπόφορο, που κινδύνευαν να ξυλιάσουν.
Σε μια στιγμή συναντούν στη μέση του δρόμου ένα ανθρώπινο σώμα, παγωμένο και σχεδόν αναίσθητο.
Λέει τότε ο Σαντού:
– Ας μεταφέρουμε σε κάποια καλύβα αυτόν τον άνθρωπο.
Ζει ακόμα! Ίσως προλάβουμε και τον σώσουμε…
– Εγώ δεν μπορώ να σύρω τα πόδια μου, του λέει ο συνοδηγός, όχι να φορτωθώ τόσο βάρος… και προχώρησε μόνος του παρακάτω.
Ο Σαντού όμως, δεν μπορούσε να προχωρήσει.
Ένοιωθε την υποχρέωση να βοηθήσει στην περίπτωση αυτή.
Έτσι έβαλε τον άνθρωπο στην πλάτη του και σιγά – σιγά άρχισε να περπατά.
Από την υπερπροσπάθεια αυτή του Σαντού, θερμάνθηκε και ίδρωσε υπερβολικά το σώμα του και αυτή η θερμότητα, μεταδόθηκε στο παγωμένο σώμα του ανθρώπου που κουβαλούσε,
με αποτέλεσμα να επανέλθει αυτός στη ζωή.
Έτσι σε λίγο περπατούσαν και οι δύο πλάϊ – πλάϊ, δοξάζοντας το Θεό. !
Προχώρησαν αρκετά και συνάντησαν παρακάτω στη μέση του δρόμου τον συνοδηγό του Σαντού!
Ήταν νεκρός!
Είχε παγώσει το σώμα του…
Είμαστε υποχρεωμένοι αδερφοί , να βοηθήσουμε έναν άνθρωπο στην ανάγκη του, όσο μπορούμε.
Διότι αν δεν βοηθήσουμε, θα βρεθούμε και εμείς κάποτε στην ανάγκη και τότε δεν θα βρεθεί άνθρωπος να μας βοηθήσει,
όπως συνέβη στον συνοδηγό του Σαντού.
Δημήτριος Παναγόπουλος +
Μελισσούλες 