Τι έγινε σαράντα μέρες μετά την Γέννηση του Χριστού
Χαῖρε Κεχαριτωμένη Θεοτόκε Παρθένε, ἐκ σοῦ γὰρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἠμῶν, φωτίζων τοὺς ἐν σκότει. Εὐφραίνου καὶ σὺ Πρεσβῦτα δίκαιε, δεξάμενος ἐν ἀγκάλαις τὸν ἐλευθερωτὴν τῶν ψυχῶν ἠμῶν, χαριζόμενον ἠμὶν καὶ τὴν Ἀνάστασιν.
Η Υπαπαντή είναι Δεσποτική και Θεομητορική εορτή της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας.
Ανήκει στις εορτές του δωδεκαόρτου, δηλαδή τις σημαντικότερες 12 εορτές της Εκκλησίας. Ο εορτασμός της (καταβασίες) ξεκινάει στις 15 Ιανουαρίου, μετά την απόδοση των Φώτων (τέλος της περιόδου των Φώτων 14 Ιανουαρίου), κορυφώνεται την κυριώνυμο ημέρα, 2 Φεβρουαρίου, και ολοκληρώνεται στις 9 Φεβρουαρίου με την απόδοση της εορτής.
Οκτώ ηµέρες µετά τη γέννηση του µικρού Χριστού, -σύµφωνα µε τα θρησκευτικά έθιµα της εποχής εκείνης- έγινε µία τελετή, στην οποία του δόθηκε το όνοµα Ιησούς, που θα πει «ο Θεός σώζει». Αυτό το όνοµα ζήτησε να δωθεί στο παιδί, ο αρχάγγελος Γαβριήλ, από την Παναγία την ηµέρα του Ευαγγελισµού και τον Ιωσήφ, τον µνηστήρα της, λίγο αργότερα.
Έπειτα από σαράντα ηµέρες, όταν έφτασε ο καιρός του καθαρισµού της µητέρας, έπρεπε σύµφωνα µε το Μωσαϊκό νόµο, να πάνε το παιδί στα Ιεροσόλυµα, στο ναό τουΣολοµώντα για να αφιερωθεί στο Θεό, µια που ήτανε τοπρώτο παιδί της Μαριάµ και µάλιστα αγόρι. Θα πρόσφεραν µάλιστα και θυσία στο Θεό ένα ζευγάρι τρυγόνια ή δύο µικρά περιστέρια. Έτσι ο Ιωσήφ παρέλαβε το παιδί και τη μητέρα Του και ξεκίνησαν για την αγία πόλη.
Εκεί στα Ιεροσόλυµα, ζούσε ένας πολύ ενάρετος άνθρωπος, ο Συµεών, που είχε µεγάλη πίστη στο Θεό και παρακαλούσε σε όλη του τη ζωή για τον ερχοµό του Μεσσία. Γι’ αυτό και το Άγιο Πνεύµα είχε πληροφορήσει την καρδιά του πως δεν θα πέθαινε πριν δει µε τα ίδια του τα µάτια τον Χριστό. Την ηµέρα λοιπόν εκείνη που θα έφταναν στον ναό ο Ιωσήφ µε την Παναγία και τον µικρό Ιησού, το Άγιο Πνεύµα του είπε να πάει εκεί και να τους περιµένει.
Όταν λοιπόν η αγία οικογένεια έφτασε στο ναό, ο Συµεών φωτισµένος από το Άγιο Πνεύµα αναγνώρισε τον µικρό Μεσσία και Τον πήρε µε πολύ συγκίνηση στην αγκαλιά του. Τα µάτια του, γεµάτα δάκρυα χαράς και ευγνωµοσύνης, κοίταζαν µε λαχτάρα το Θείο βρέφος. Τα χείλη του τρεµάµενα από συγκίνηση δοξολογούσαν το Θεό:
“Τώρα Κύριε µπορείς να αφήσεις το δούλο σου να πεθάνει ειρηνικά, όπως του υποσχέθηκες, γιατί τα µάτια µου είδαν το σωτήρα που ετοίµασες για όλους τους λαούς…”. Έπειτα ευλόγησε τον Ιωσήφ και την Παναγία στην οποία είπε πως το παιδί θα ήταν σηµείο αντιλεγόµενο, για να φανερωθούν οι πραγµατικές διαθέσεις πολλών ανθρώπων.
Τότε ξεπρόβαλε µέσα από το πλήθος και µια αγία γριούλα, η Άννα, που η ασκητική ζωή της την είχε αξιώσει να λάβει από το Θεό το προφητικό χάρισµα. Εκείνη βλέποντας τον µικρό Χριστό, άρχισε να δοξολογεί το Θεό και µιλούσε για το παιδί σε όλους όσους περιµένανε τη λύτρωση. Επιτέλους ο Σωτήρας του κόσµου βρισκόταν ανάµεσά τους!
Μελισσούλες 