Το παρακάτω κομμάτι μου το διάβασε κάποιος εδώ και πολλά χρόνια και μου άρεσε πολύ. Λέγεται «Μην αφήνεις να σε ξεγελάσω».
Θέλω να ξέρεις πόσο σημαντικός είσαι για μένα, πόσο μπορείς να γίνεις ο δημιουργός του πλάσματος που κρύβεται μέσα μου, αν πραγματικά το θελήσεις. Μόνο εσύ μπορείς να γκρεμίσεις τον τοίχο που πίσω του στέκω τρέμοντας. Μόνο εσύ μπορείς να δεις πίσω από την μάσκα μου. Μόνο εσύ μπορείς να μ’απελευθερώσεις από το σκοτεινό κόσμο του πανικού, της αβεβαιότητας και της μοναξιάς μου. Γι’αυτό, σε παρακαλώ, μη με προσπερνάς. Ξέρω πως δε θα είναι εύκολο για σένα. Η πεποίθηση της αναξιότητας χτίζει γερά τείχη. Κι όσο πιο πολύ με πλησιάσεις, τόσο πιο άγρια θα σου επιτεθώ. Βλέπεις, πολεμάω αυτό ακριβώς που χρειάζομαι περισσότερο.
Δεν είναι απίστευτο;
Έχω ακούσει όμως πως η αγάπη είναι πιο δυνατή από τα τείχη και σ’αυτό στηρίζονται όλες μου οι ελπίδες. Γι’αυτό άρχισε να χτυπάς τον τοίχο με τα σταθερά, αλλά απαλά σου χέρια, γιατί το παιδί που κρύβεται μέσα μου είναι πολύ ευαίσθητο και δεν μπορεί να μεγαλώσει πίσω από τοίχους. Μην τα παρατάς. Σ’έχω ανάγκη.
Να ζεις, ν’αγαπάς και να μαθαίνεις
Λεό Μπουσκάλια
Μελισσούλες 
Ώσπου να μάθουμε την αγάπη του Κυρίου θα «τελειώσουμε»!
Γι’αυτό το μέτρο της αγάπης καθενός είναι διαφορετικό και από τον Θεό αποδεκτό’ το σέβεται! Ο Θεός είναι απαιτητικός αλλά δεν είναι πλεονέκτης’ζητά πάντα αυτό που έχει καθείς την δυνατότητα να δώσει’ κάτι ανάλογο με αυτόν που σώζεται την δωδεκάτη ώρα και ζητά το έλεός Του! «Τί προς σέ»?Ποτέ δεν θα ζητήσει ο Θεός ένα κουβά περιεχόμενο απ’ αυτόν που με το ζόρι παρασκευάζει μία δαχτυλίθρα, αρκεί να μην κρίνει ούτε τον «κουβά»του αδελφού Του,
ούτε την αδυναμία της δαχτυλίθρας του να την θεωρεί «ιδανικό κουβά»!
Έτσι λέω με το κοντό μου το μυαλό!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!