«Στο πάρκο ενός φρενοκομείου, συνάντησα έναν νεαρό άνδρα με χλωμό και όμορφο πρόσωπο, γεμάτο κατάπληξη. Κάθισα δίπλα του στον πάγκο και είπα:
– Γιατί είσαι εδώ?
Μου έριξε μια έκπληκτη ματιά και είπε:
– Είναι ακατάλληλη ερώτηση, θα σου απαντήσω πάντως. Ο πατέρας μου ήθελε να με κάνει ένα αντίγραφό του, όπως και ο θείος μου. Η μητέρα μου είδε σε εμένα την εικόνα του ένδοξου πατέρα της. Η αδερφή μου μου έδειξε τον ναύτη σύζυγό της ως τέλειο πρότυπο. Ο αδερφός μου σκέφτηκε ότι πρέπει να είμαι πανομοιότυπος με αυτόν: ένας πολύ καλός αθλητής. Ακόμη και οι δάσκαλοί μου, ο διδάκτορας της φιλοσοφίας, ο καθηγητής μουσικής και ο μαθηματικός ήταν πολύ αποφασισμένοι: ο καθένας τους ήθελε να είμαι η αντανάκλαση του προσώπου τους σε έναν καθρέφτη. Γι’ αυτό ήρθα εδώ. Βρίσκω το περιβάλλον εδώ πιο υγιεινό. Εδώ τουλάχιστον μπορώ να είμαι ο εαυτός μου.
Ξαφνικά γύρισε προς το μέρος μου και με ρώτησε:
– Και είστε εδώ λόγω της εκπαίδευσής σας και των καλών συμβουλών σας;
Απάντησα:
– Όχι, είμαι εδώ για μια επίσκεψη.
– Α καταλαβαίνω. Προέρχεσαι από το τρελοκομείο στην άλλη πλευρά του τοίχου».
Χαλίλ Γκιμπράν
Μελισσούλες 