«Όταν πήγαινα με το αεροπλάνο στην Αυστραλία, έλεγε ο άγιος Παΐσιος, έρχεται η κοπέλα εκεί και μας πρόσφερε καραμέλες.
Πήρα μία,»θενκ γιού (ευχαριστώ)», μου λέει.
Δηλαδή, ευχαριστώ που δέχτηκες την καραμέλα που σου πρόσφερα.
«Βρε, λέω, αυτοί ξεπέρασαν και τον Άγιο Ισαάκ σε ευαισθησία και λεπτότητα!»
Μετά, προχωρούσα μία μέρα στο δρόμο, βλέπω κόσμο μαζεμένο, πάω να δω… τι είχε γίνει.
Ένα σκυλάκι το καημένο, το είχε χτυπήσει ένα αυτοκίνητο και μαζεύτηκε κόσμος γύρω, να βοηθήσουν, άλλος να πάρει τηλέφωνο, άλλος κάτι άλλο.
Πολύ ευαισθησία και ενδιαφέρον, θαύμασα.
Μετά από μερικές μέρες, πάλι περπατούσα στο δρόμο, βλέπω έναν άνθρωπο πεσμένο στο πεζοδρόμιο να βογγάει.
Μεροκαματιάρης, δούλευε, έπεσε από τη σκάλα και πρέπει να είχε σπάσει τη μέση του…
Κανένας δεν ενδιαφερόταν…
Περαστικοί, ρίχναν μία ματιά αδιάφορα και έφευγαν.
Θα έρθει, λέει, το άμπιουλανς (ασθενοφόρο) να τον πάρει.
Σου λέει, δεν είμαι εγώ υπεύθυνος,
Θα φροντίσει το κράτος…
Άσε μην μπλέξω και με τραβάν στα δικαστήρια για μάρτυρα.
Πήγα να σκάσω.
Πα, πα…. τέτοια αδιαφορία για το συνάνθρωπο…
Τι πολιτισμό και ευγένειά μου λένε μετά;
Βλέπεις οι Ευρωπαίοι έχουν μόνο μία εξωτερική ευγένεια και αυτή εξ ανάγκης για να μη σκοτώνονται μεταξύ τους…
Κρύες καρδιές…
Ενώ οι Έλληνες έχουν φιλότιμο.
[Φωτογραφία του τότε μοναχού Παϊσίου στο μονοπάτι εμπρός από το εσφιγμενίτικο κονάκι των Καρυών]
Όταν ήμουν αρχάριος στην Μονή Εσφιγμένου (1950–1954), μου είχε διηγηθεί ο ευλαβής Γερο–Δωρόθεος ότι στο Γηροκομείο της Μονής ερχόταν και βοηθούσε ένα Γεροντάκι με τέτοια μεγάλη απλότητα, αφού νόμιζε ότι η Ανάληψη (του Χριστού) που εορτάζει η Μονή, ήταν μία μεγάλη Αγία όπως, λ.χ., η Αγία Βαρβάρα.
Και, όταν έκαμνε κομποσχοίνι, έλεγε:
“Αγία του Θεού (Ανάληψη), πρέσβευε υπέρ ημών”!
Μια μέρα, είχε έρθει στο Γηροκομείο ένας φιλάσθενος αδελφός και, επειδή δεν υπήρχε κανένα δυναμωτικό φαγητό, το Γεροντάκι αυτό κατέβηκε γρήγορα–γρήγορα τα σκαλιά,
πήγε στο υπόγειο και από το παραθυράκι που έβλεπε προς την θάλασσα, άπλωσε τα χέρια του και είπε:
“Αγία μου Ανάληψη, δωσ’ μου ένα ψαράκι για τον αδελφό!”.
Και, ω, του θαύματος!
Πετάχτηκε ένα μεγάλο ψάρι στα χέρια του!
Το πήρε πολύ φυσιολογικά και, σαν να μην συνέβη τίποτε, χαρούμενος το ετοίμασε για να τονώσει τον αδελφό…»
|Άγιος Παΐσιος
[…] πηγή κειμένου: αθανασιος ρακοβαλής
Εμείς από Αμφοτερεδέξιο
Μελισσούλες 