Δυο χιλιάδες χρόνια χτυπάς
τις σφαλιστές μας πόρτες
αποζητώντας τόπο για να γεννηθείς.
Πού να χωρέσεις, Κύριε;
Στο ‘χουμε κι άλλοτε δηλώσει: «Ουκ ήν τόπος…»
Μη και Συ δεν το βλέπεις;
Εδώ η TV, το Video και ο τριθέσιος καναπές.
Πιο ‘κει, οι πολυθρόνες και τ’ αρμόνιο…
το στερεοφωνικό… τα όργανα γυμναστικής…
της τσόχας το τραπέζι και απάνω
του Lotto τα χαρτιά και του ΠΡΟ-ΠΟ, απλωμένα.
Είναι και το κανίς η γάτα η Σιαμέζα,
που θέλουν όσο να ‘ναι το δικό τους χώρο.
Κύριε… Δείξε κατανόηση και μη χτυπάς.
Πώς να Σου το πούμε… μάς αναστατώνεις…
Απρόσβλητος Εσύ, στέκεις παράμερα.
Κρυφοκοιτάζεις, μη και δεις κάποια στιγμή
μισάνοιχτη την πόρτα και γλιστρήσεις
μεσ’ στις απόσβηστες ψυχές μας…
Με ύμνους πρωτάκουστα λυτρωτικούς,
θεϊκής συμπόνιας κι ευφροσύνης ύμνους,
να τις αφυπνήσεις…
Ναι, Κύριε, Ευλογημένος ο Ερχόμενος, δόξα σου…
ΝΑΥΣΗ ΙΕΣΣΑΙ – ΚΑΣΙΜΑΤΗ
Μελισσούλες 