Σε αυτόν τον κόσμο άλλοι θα σε αγαπήσουν γι’ αυτό που είσαι και άλλοι για τον ίδιο λόγο θα σε αντιπαθήσουν.
Είναι φοβερό πως ένας άνθρωπος για κάποιους γίνεται έμπνευση ζωής και ελπίδας και για άλλους έμπνευση για μίσος και εμπάθεια.
Είναι πως βλέπει ο κάθε άνθρωπος τα πράγματα· πως σκέφτεται και πως θεωρεί ο ίδιος το σωστό και το λάθος.
Γι’ αυτο ακριβώς το λόγο χρειάζεται να αποδεχτούμε ότι δεν θα είμαστε αρεστοί σε όλους, ούτε θα μας αποδεχτούν όλοι στον ίδιο βαθμό.
Δεν μιλώ περί αγάπης διότι ελάχιστοι θα είναι αυτοί που θα μας αγαπήσουν βαθιά και γνήσια, χωρίς τις διάφορες προσμονές που δημιουργούνται μέσα στις διαπροσωπικές σχέσεις. Διότι αγαπώ σημαίνει ότι δεν περιμένω τίποτα από τον άλλον, παρά μόνο παραδίδομαι σ’ αυτόν· παραιτούμαι από διεκδικήσεις και «θέλω». Γι’ αυτό και σπανίζει η πραγματική αγάπη.
Από την άλλη, η νοθευμένη και διεστραμμένη αγάπη πλεονάζει. Γι’ αυτό και δεν μένει σταθερή και αμετακίνητη. Γι’ αυτό και εύκολα κλονίζεται όταν ο άλλος δεν μας έχει στο κέντρο της ζωής του. Γι’ αυτό και υπάρχουν ζήλιες και γκρίνιες, κακομοιριά και συγκρούσεις μέσα στις σχέσεις.
Απουσιάζει η πραγματική αγάπη.
Υπάρχει ίσως έρωτας, πόθος, συμφέρον.
Αγάπη όμως δεν υπάρχει.
Κι εάν έχουμε πληγωθεί από κάποιον εύκολα θα πούμε ότι δεν μας αγάπησε. Όμως εάν θέλουμε να είμαστε έντιμοι με τον εαυτό μας χρειάζεται να δούμε εάν εμείς τον αγαπήσαμε γνήσια ή μήπως κι εμείς είχαμε αυτήν την πλασματική αγάπη που ζητά και απαιτεί, που ελέγχει και ενοχοποιεί κάθε ενέργεια του άλλου που δεν συμπεριλαμβάνει και εμάς.
Γι’ αυτό μην προστρέξεις και πεις ότι δεν σε αγάπησαν αληθινά. Δες μήπως κι εσύ δεν αγάπησες ποτέ σου αληθινά…
π. Παύλος Παπαδόπουλος Αρχιμανδρίτης
Μελισσούλες 