Η πρώτη γιορτή του γέροντα
Από την ΜΑΡΩ ΣΙΔΕΡΗ αφιερωμένο στην Αθηνά Σιδέρη
Μαμά,
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα έλαμπες.
Εσύ κι όσοι είχατε την ευλογία να αποδεχτείτε απνευστί το Γέροντα, στη σημερινή γιορτή παίρνατε δύναμη και χαιρόσαστε μια ουράνια χαρά. Εκείνη η θλίψη που είχαμε όλοι νιώσει στην είδηση της κοίμησης του Γέροντα Πορφυρίου, εκείνο τον παγωμένο Δεκέμβρη, σε εσάς που με όλη σας την καρδιά πιστέψατε στην Αγιότητά του, έγινε χαρά:ξαφνικά νιώσατε ότι είχαμε όλοι αποκτήσει έναν ισχυρό πρεσβευτή, έναν ακούραστο βοηθό, ένα συμπαραστάτη ουράνιο για όσα γήινα μας ταλαιπωρούν. Μέχρι πέρσι μάνα, τη γιορτή την ένιωθα μονο επειδή την έβλεπα στο πρόσωπό σου: «Ξέρεις τι σημαίνει να έχουμε έναν Άγιο δικό μας!» έλεγες συγκινημένη για να ταρακουνήσεις την τεμπέλα μου ψυχή που δεν καταλάβαινε τα σημαντικά και τα θαυμαστά τα αγνοούσε…
Είναι η πρώτη γιορτή του Γέροντα μάνα, που δεν έχω το πρόσωπό σου να με ξεκουνήσει. Κι όχι μόνο αυτό:είναι η πρώτη γιορτή μετά την κοίμησή του που ο Ναός του Αγίου μας είναι άδειος. Πόσοι άνθρωποι σαν εσενα, που τον αγάπησαν χωρίς να τους φρενάρει η λογική, πόσοι άνθρωποι σήμερα τον γιορτάζουν μακριά από το προσκύνημα της καρδιάς τους! Πόσες ψυχές που τον επικαλούνται αδιάκοπα και που θα λαχταρούσαν να γονατίσουν στο κρεβατάκι του και να του ψιθυρίσουν όσα ήδη γνωρίζει, μοιάζουν εγκλωβισμένοι από την απόσταση και την αδιανόητη δοκιμασία που περνάμε! Ακόμα κι εγώ η ταλαίπωρη που έχω τη λογική δεσμοφύλακα της ψυχής μου, ακόμα κι εγώ σήμερα θα ήθελα να πάω στο κελάκι του για να του πω αυτή τη συγγνώμη που αδιάκοπα του οφείλω.
Είναι αυτή η πρώτη γιορτή του Αγίου που φαίνεται σαν μη-γιορτή, μάνα… δε σε έχω να μου πεις αυτά που η ψυχή μου λαχταρά να ακούσει, για εκείνον, δε μπορώ και να πάω στο ναό του… σαν Ισραηλίτης μακριά από τη γη της επαγγελίας, που βολοδέρνει μέσα στην έρημο, έτσι μοιάζω σήμερα… κι αυτή η δυστυχία είναι μεγάλη ευλογία: όσο σε είχα διπλα μου μάνα, δεν άκουγα τη φωνή σου το πρωί που με ξυπνούσε για να ανέβω μαζί σου στο προσκύνημα. Σε άφηνα να φύγεις μόνη… σήμερα, στην πρώτη γιορτή που δε σε έχω εδώ, με ξύπνησες πρωί πρωί με αυτή την αθόρυβη πληροφορία: «σήκω! Γιορτάζει ο Άγιος Πορφύριος!»
Στο κεράκι που άναψα, αισθάνθηκα γιορτή… και σα να αρχίζω να καταλαβαίνω αυτό που έλεγε ο Άγιος, πως μετά την κοίμησή του θα είναι πιο κοντά σε όλους μας.
Σήμερα καταλαβαίνω μάνα, πως έπρεπε να βρεθεί στην έρημο ο Ιρσαηλίτης για να τον ταίσει ο Θεός με μάννα και για να τρέξει νερό από στεγνό βράχο. Η πρώτη γιορτή του Αγίου είναι αυτή μάνα, που αντί να πάμε στο σπίτι του, έρχεται εκείνος στο δικό μας… κάθε σπίτι που τον αγαπά σήμερα γιορτάζει… και τον έχει. Αυτή η γιορτή που μοιάζει μη-γιορτή, είναι τελικά υπερ-γιορτή! απ’άκρη σε άκρη στην Ελλάδα, όλοι όσοι τον λαχταρούν, σήμερα σίγουρα τον αισθάνονται… τωρα το καταλαβαίνω μάνα: Είναι μεγάλος Άγιος ο Άγιος Πορφύριος.
Έπρεπε να βρεθώ μόνη στην έρημο, για να νιώσω λιγουλάκι το μεγαλείο της γιορτής του…
Μελισσούλες 