Δεν είναι που σ’ αγαπώ, είναι που συντρίβει η παρουσία σου τους φόβους μου, είναι που γίνεται ο κόσμος μου όμορφος μέσα από εσένα.
Και αυτή είναι η μεγαλύτερη ευλογία.
Να μπορώ να φανερώνω τα κρύφια της καρδιάς μου χωρίς τον φόβο της κατάκρισης, χωρίς την εξουθένωση της απόρριψης, παρά μόνο μ’ αυτήν την αποδοχή της αγάπης σου.
Και είναι αυτή η τρυφερότητα ότι πιο ιερό και αγαθό, ότι πιο ανόθευτο και φυσικό μπορώ να σου προσφέρω.
Και κάθε φιλί ένα προσκύνημα. Προσκύνημα σ’ αυτήν την εικόνα του Θεού που σαρκώνεται στα μάτια σου.
Π.Παυλος Παπαδοπουλος
